To miejsce jest PRZEKLĘTE. Mosty i drogi prowadzą donikąd. Ścieżki nagle urywają się na bagnach, które tylko czekają, żeby człowieka połknąć. Nawet pradawna droga po ledwie godzinnym deszczu wygląda na zniszczoną, jak gdyby nie mogła znieść tutejszych budowli. Tkackie Mokradła – ha! Mokradła to nic innego jak wielki pająk, którego pajęczyną jest to bagno. Nic dziwnego, że straciliśmy tak wiele karawan, a pewnie stracimy jeszcze dziesiątki kolejnych.\n\nGdyby nie ropa, pies z kulawą nogą by tu nie zajrzał. A jeżeli chodzi o nas, to nie warto chyba wystawiać się na niebezpieczeństwa Mokradeł, ponieważ raczej nie zagrzejemy tu miejsca.

Na stronie nie umieszczono daty.

Przeklęte miejsce

Jacoby zapytał o czerwone wiry na bagnach, więc oświeciliśmy głuptaka. To tam, gdzie skażeni oberwali kulą karabinu albo dostali cios siekierą i gdzie ich krew wsiąkła w bagno. Rzecz jasna nie tylko ich. Na Mokradłach przelano również mnóstwo krwi osadników. Powiedzieliśmy mu, żeby się pilnował, inaczej Mokradła wypiją również jego krew.\n\nNie zgasiło to chyba jego entuzjazmu, ale gdy tylko dotrzemy do starego fortu skażonych, wszystko zrozumie. Zobaczymy, czy spodoba mu się noszenie butów poplamionych krwią z bagien. Pewnym pocieszeniem jest fakt, że wcześniejsi osadnicy odepchnęli tych drani do Wyrwy; wątpię, abyśmy dziś znaleźli żołnierzy, którzy byliby w stanie to zrobić. Szczególnie teraz, gdy Unii Queensport wskutek zbytniej śmiałości mocno dostało się od mieszkańców Wyrwy. To dla nas lekcja, a Jacoby niech lepiej weźmie ją sobie do serca, zanim zachce mu się zagarniać ziemię, która nie należy do niego.

Krew

Natrafiliśmy na leżący przy drodze skórzany worek. Jacoby skwapliwie go przeszukał, ale z rozczarowaniem stwierdził, że nie ma tam nic poza ziołami i jedzeniem. Zapytał, kto mógł go tam zostawić, a kiedy wspomnieliśmy o wiedźmie, wytrzeszczył oczy. Wrzucił zioła w błoto, a potem zaczął krzyczeć i deptać je, popędzając nas do ruszenia w drogę, aż w końcu musiałem go trzepnąć.\n\n"Naszej Hazel nie trzeba się bać" – powiedziałem, gdy tylko przestało mu dzwonić w uszach. "Ta dobra kobieta jest na tej wyspie dłużej niż my i pomogła nam bardziej niż ktokolwiek". Skinąłem głową na worek. "To nie ostrzeżenie czy klątwa, ale zapasy dla tych, którzy potrzebują jedzenia albo lekarstw, bo na Mokradłach łatwo się zgubić".\n\nOdczekałem chwilę, aby te słowa do niego dotarły, a kiedy zaczął narzekać, że nie chce "trucizny od żadnej wiedźmy", wskazałem na leżące w błocie zioła. "A teraz weź je do ust i dobrze przeżuj. To może być trucizna, jak mówisz. Albo będą miały smak urażonej dumy. W każdym razie może trochę od tego zmądrzejesz".

Prezent

Niektórzy mówią, że na Mokradłach zapanował chwiejny pokój. Jakbyśmy mieli jakiś wybór.\n\nSkażeni nadal zatruwają bagna i z każdym dniem stają się zuchwalsi. Wycinamy ich jak uparte chwasty, ale co to daje? Wkrótce będą liczniejsi od nas, a wtedy padniemy ich ofiarą, tak jak teraz Mokradła padają ofiarą nas.\n\nNa co komu kompania handlowa albo w ogóle jakakolwiek kompania, jeżeli nie potrafimy ochronić samych siebie i naszych ludzi? Ale my wciąż zajmujemy się przyziemnymi sprawami. Łowimy ryby, handlujemy olejem i tkaninami. Prowadzimy zwyczajne życie, gdy grozi nam tak wielkie niebezpieczeństwo.\n\nOto prawdziwe oblicze "kompanii z Tkackich Mokradeł"! Rybie łuski i wnętrzności będą kiepską tarczą przeciwko złu, jakie zalęgło się na tej wyspie.

Niepewny pokój

"Zostawcie ich w spokoju, a wtedy oni zostawią nas" – błagają głupcy w fortach. Mało obchodzą ich puste domy na Mokradłach, liczy się tylko łatwe życie na półwyspie, jakby nie zdawali sobie sprawy, że Mokradła są tylko rzut kamieniem od nich. Są jeszcze głupsze argumenty. "Ta wiedźma mieszka tu od wieków" – mówią. "I żyje". Ale gdy proszę tych głupców, żeby narysowali mi mapę do jej domu czy powiedzieli, jak ją znaleźć, nagle milkną i pochylają się nad swoimi kuflami.\n\nJeżeli sami nie możemy sobie pomóc, musimy znaleźć tych, którzy będą w stanie to zrobić. Słyszałem opowieści o Unii Queensport, związku kompanii, które połączyły siły, aby chronić wyspę. Przekonanie ludzi z Mokradeł do zaakceptowania jakiejkolwiek władzy cywilnej lub wojskowej będzie trudnym zadaniem, ale obawiam się, że jeżeli zaczekamy, aż przekonają nas skażeni, wtedy nie będzie już czego bronić.

Ignorancja to żadna otucha

Na posterunku na Mokradłach zjawił się oficer z Queensport. Wykorzystałem okazję, aby go wybadać, ale zrobiłem to w zawoalowany sposób. Gdy stwierdziłem, że skażeni na Mokradłach nie sprawiają zbyt wiele kłopotu, odpowiedział szczerze, a nawet nie zgodził się ze mną.\n\n"Nie chcę mówić nikomu, jak ma żyć, ale skażeni nie pozwalają żyć innym. Polują na nich, są jak szarańcza. Tam, gdzie jest jeden, na pewno jest ich więcej. Właśnie dlatego postanowiliśmy w Queensport stworzyć unię".\n\nZapytałem, czy Queensport mogłoby "zniżyć się" do pomocy prostym ludziom z Mokradeł, a wtedy spoważniał jeszcze bardziej. "Musimy pomagać sobie nawzajem. Nawet gdybym nie był w Unii Queensport, to i tak obowiązek każdej żywej duszy w Aeternum. Ta wyspa jest darem, ale to nie oznacza wcale, że nie musimy o niego walczyć".\n\nTen człowiek nazywał się Rutherford. Zapytałem, czy mógłby porozmawiać z tkacką kompanią, a on się zgodził. Nie wiem jednak, czy coś z tego wyniknie.

Pomocna dłoń

Prośba Rutherforda nie spotkała się z przychylnym przyjęciem. Zgodnie z oczekiwaniami tkacka kompania – albo raczej jej zapijaczeni przedstawiciele – nie mieli ochoty na konfrontację ze skażonymi. "Co zyskamy, zrażając ich do siebie? Jeżeli ich nie zaczepiamy, nie robią nam krzywdy".\n\n"Widzieliście wśród skażonych czyjegoś brata, siostrę, matkę albo… żonę?", spytał Rutherford. Był spokojny, ale jego głos stwardniał, gdy wspomniał o "żonie". "Bo ja tak. Jestem pewien, że nawet na Tkackich Mokradłach widzieliście swoich pobratymców, którzy chodzą teraz zgarbieni, ich skóra jest pomarszczona, a w oczach tli się diabelskie światło". Na te słowa wielu przedstawicieli zamilkło, ale jeden z nich wyraźnie się rozzłościł. "I co z tego? Byli słabi. Mieli za mało wiary i to ich zgubiło".\n\n"Nie, to nie to ich zgubiło." – odpowiedział cicho Rutherford. "Tylko wy".

Nie chcemy niczego od Queensport

Rozmowy toczyły się dalej, gniewne i bezcelowe. Nasi przedstawiciele nie chcieli mieć nic wspólnego z Queensport, choć trudno było znaleźć sens w ich argumentacji. Każda pomocna dłoń była odrzucana, każde uspokajające słowo wyszydzane.\n\n"A jakaż to jest cena pomocy Queensport?" Takie pytanie zadano Rutherfordowi. "Danina? Podatki? Przecież wszystko to zostawiliśmy za sobą na kontynencie!"\n\n"Tak, jest podatek od napraw dróg, ułatwień w prowadzeniu handlu… i wzajemnej pomocy. Przede wszystkim jednak oferuję wam nasze miecze, karabiny i przyjaźń. Właśnie to powstrzyma skażonych od wejścia do waszych domów".\n\n"Myślisz, że nie potrafimy ochronić się sami?" – rzucili przedstawiciele.\n\n"W pojedynkę żadna kompania sobie nie poradzi" – odparł Rutherford. "Nawet my. I po to właśnie tu jestem. To nie wy prosicie o naszą pomoc, to my prosimy o waszą".

Dziennik kompanii tkackiej Rozdział - lore baza NWGuide

Zdjęcia

Komentarze