Mesdames, messieurs. Witajcie. Chociaż jestem nieobecna, możecie uważać mnie za swoją gospodynię. Korzystajcie z ogrodu oraz inwentarza (jeżeli te niewdzięczne świnie wciąż tu są), tylko zabijcie je szybko, żeby rano nic nie pamiętały.\n\nJeżeli przypadkowo natraficie na rzadkie stworzenie, proszę o dodanie wpisu w dzienniku, ponieważ bardzo ciekawią mnie zwierzęta Aeternum. Uszanujcie waszą gospodynię, zostawiając wszystkie zebrane przeze mnie trofea na swoich miejscach, ponieważ ich zdobycie wymagało nie lada wysiłku i każde ma swoją historię.\n\nRenée Marie Cartier

Podczas mojej nieobecności

List powitalny

Nie interesują mnie ani zwierzęta przywiezione na La Renommée, ani jelenie czy wilki z wyspy, chociaż są wielkie i groźne. Chodzi mi tylko o zwierzęta pochodzące z Aeternum. Obawiam się, że potrzeba całego życia albo nawet kilku, aby zobaczyć je wszystkie, ale moja ciekawość nie pozwoli mi siedzieć bezczynnie. Zatarły się nawet wspomnienia o Jacques'u, którego zabrał sztorm, ale może dobrze się stało, bo gdyby przeżył, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej.\n\nOtrzymałam szansę, o której marzy wielu. Mogę zbadać tę wyspę i zobaczyć, co tutaj żyje.\n\nRenée Marie Cartier

Dziennik Renée

Dzieło życia

Powód migracji zwierząt jest teraz dla mnie jasny. Uciekają na południe, wypędzone ze znajdującej się na północy Wielkiej Wyrwy. \n\nMożliwe więc, że skażeni zbierają siły do następnego wypadu do Lśniącej Kniei. To przypuszczenie skutecznie zniechęciło mnie do polowania. Jeżeli zostanę tu zbyt długo, sama stanę się zwierzyną łowną. Boję się, co mogłoby spotkać moją duszę, gdyby te diabły mnie schwytały i zawlokły na Strzaskaną Górę.\n\nRenée Marie Cartier

Migracja

Poluję na tutejsze bizony głównie po to, żeby mieć coś do roboty. Zarówno tu, jak i w Jesieniowieczni, jest ich pełno. Ci, którzy nie chcą pobrudzić sobie rąk, muszą zapłacić za nie w Wiatrochronie niezłą sumkę. Nie mam takiej samej awersji do zimna, jak pozostali osadnicy. Polowanie w pobliżu gór mnie uspokaja. Miałam niewielki obóz wypadowy niedaleko górskiego szlaku na północy, ale po mojej ostatniej wyprawie zwierzyna skryła się głębiej wśród ośnieżonych ostępów.\n\nTo właśnie tam natrafiłam na pierwsze zwłoki bizona. Na pierwszy rzut oka zabiły go wilki, ale okazało się, że rany nosiły ślady zębów i pazurów dużo większych, niż widziałam u jakiegokolwiek wilka. Po uważniejszym zbadaniu zwłok odkryłam, że pysk bizona jest pokryty lodem, jakby przed rozerwaniem ciała zamarzł mu oddech. Ślady napastnika na lodzie prowadzą ku górom na północy.\n\nRenée Marie Cartier

Śmierć z zimna

Ślady zwierzęcia, które zabiło bizona, należały do wilka. Nie do stada, ale do pojedynczego osobnika. A jednak wnioskując po śniegu, zwierzę musiało być dużo cięższe od zwykłego wilka. W śladach znajdowały się drobne, połamane gałązki, a w jednym z nich natrafiłam na coś, co przypominało fragment korzenia drzewa i było pokryte takim samym lodem, co rany bizona.\n\nNie uważam się za osobę tchórzliwą, ale sekrety tej wyspy budzą we mnie przerażenie. Nie wiem, co kryje się w śniegu i wędruje pod postacią wilka ani czyje ślady łączą się z tymi z lasu, ale wcale nie chcę się tego dowiedzieć.\n\nRenée Marie Cartier

Nowy drapieżnik

Od kiedy bizonów zaczęło być coraz mniej na przełęczach, a ja znalazłam dziwne ślady wilka w górach, postanowiłam unikać gór i śniegu, a coraz częściej podczas polowań zaczęłam zapuszczać się głęboko w las. \n\nNa dzisiejszych łowach po raz pierwszy zobaczyłam jelenia. Ale nie był to zwykły jeleń, tylko coś, co wyrosło z lasu i przybrało kształt jelenia. Nie wiem, jak to wytłumaczyć. Jego poroże porastały mech i kwiaty, a sierść wyglądała jak soczysta, zielona trawa z runa leśnego. Jego widok oszołomił mnie do tego stopnia, że nie mogłam się poruszyć ani oddychać. W końcu najwyraźniej zwierzę mnie zauważyło, odskoczyło i zniknęło w zaroślach.\n\nTeraz każda sylwetka w lesie wyraźnie rzuca mi się w oczy: pory roku nie rządzą zwierzętami z wyspy, ale je kształtują, tak jak ziemia, roślinność, a nawet śnieg i lód.\n\nRenée Marie Cartier

Jeleń z lasu

O świcie wyruszam w rejon wielkiego jeziora kraterowego. Podróż będzie długa, ale myślę, że minie mi szybko. Słyszałam opowieści o żyjących tam dziwnych leśnych stworzeniach, rzekomo wyplecionych z drewna. Traper z miejscowego posterunku nadał tej istocie nazwę "spriggan". Jest to drzewny duch, wysoki jak czterech ludzi, a jego ciało i kończyny to ożywione drewno i gałęzie. Czy to coś wyrosło z wyspy? A może powstało z leśnego azothu?\n\nTa wyspa jest pełna cudów, a ja chcę zobaczyć je wszystkie. Oby szczęście sprzyjało mi podczas podróży. Wystarczy mi tylko przelotne spojrzenie na tę istotę, nawet jeżeli miałabym tygodniami krążyć wokół jeziora.\n\nRenée Marie Cartier

Głębiny

Przypadkowe i niecodziennie spotkanie z kimś, o kim niemal zapomniałam. To pewien uprzejmy naukowiec, którego poznałam w zeszłym roku, R. Grenville. Człowiek ten ma w sobie taką samą żądzę przygód jak ja, chociaż jego bardziej interesuje wykopywanie kamieni i przebieranie w cegłach w starych ruinach. Zaproponowałam schronienie na noc jemu i jego kompanom, ale chociaż jego towarzysze skłaniali się ku odpoczynkowi, on sam chciał ruszać dalej i wciąż mówił o jakimś Wielkim Odkryciu, które ma w zasięgu ręki, jeżeli jego trud zostanie uwieńczony sukcesem. \n\nJego sposób zachowania – choć nie było w nim ani krzty wrogości i jestem pewna, że Grenville nie chciał być nieuprzejmy ani tym bardziej mnie obrazić – wydawał się lekko niepokojący. Bardzo się spieszył. Jednak nie jak ktoś, kto przed czymś ucieka, ale jak ktoś, kto coś goni. \n\nPróbując go uspokoić, zapytałam, czy wciąż gra na fortepianie. Przez chwilę wydawał się zdezorientowany, jak gdyby zapomniał o jego istnieniu, po czym tylko pokręcił głową. Można było odnieść wrażenie, że to wspomnienie jest dla niego kłopotliwe i rozprasza jego uwagę. Mam nadzieję, że znajdzie to, czego szuka, chociaż obawiam się, że jeśli nie będzie działał ostrożniej, może obudzić jakieś licho w Lśniącej Kniei.\n\nRenée Marie Cartier

Przypadkowe spotkanie

W środku nocy obudziło mnie wycie zwierząt. Drogę oświetlały niebieskie ognie lamp, które od czasu mojego przybycia na wyspę nigdy się nie paliły. W oddali słychać było ryk, który stopniowo przybierał na sile, aby później ustąpić. Wielka skała znajdująca się w samym środku kamiennego kręgu emanowała ostrym, lodowatym światłem. \n\nObawiam się tego, co znajdę, ale nie zamierzam czekać, aż pochłonie mnie przypływ; muszę na własne oczy przekonać się, co się wydarzyło. Czy to jest owo Wielkie Odkrycie, o którym wspominał Grenville? Jeżeli tak, obawiam się, że go pochłonęło i obudziło coś na tej wyspie.\n\nRenée Marie Cartier

Dziennik Cartier Rozdział - lore baza NWGuide

Mapa

Zdjęcia

Komentarze