Kierujemy się na wschód od Wyrwy. Gdyby nie to, że jeden z wozów utknął nam w błocie, nigdy nie znaleźlibyśmy tych niezwykłych drzew. Gdy ci najbardziej pracowici walczyli o to, żeby wydobyć wóz z pułapki, dokonaliśmy wyjątkowego odkrycia. W zasadzie należy uściślić, że dokonali go leniwi bracia Adlerowie, którzy do tej pory nie wykazali się niczym szczególnym poza rozpowiadaniem plotek i narzekaniem na obowiązki. Tym razem jednak ich próżniactwo okazało się dobrodziejstwem.\n\nChłopcy wymknęli się do lasu i natrafili na zagajnik pełen osobliwych drzew, które świeciły dziwnym, niebieskim światłem. Nie dowiedzielibyśmy się o tym, gdyby ci wałkonie nie powrócili z gałęziami wspomnianych drzew, z których zrobili sobie namiastkę mieczy, nie zdając sobie nawet sprawy z wartości swojego odkrycia. Nazwali je "cieniodrzewami" i nalegali, by zatrzymać "miecze".\n\nSzybko zauważyliśmy, że drewno jest wyjątkowo lekkie i wytrzymałe, więc postanowiliśmy na jakiś czas przerwać pracę przy wozie i przeszukać teren. Możliwe, że warto zabrać ze sobą trochę tego drewna. Gdybyśmy zrobili z niego domy, mogłyby okazać się niezwykle wytrzymałe. Być może zakopany w błocie wóz nie był wcale przeciwnością losu, a błogosławieństwem!\n\nEalderman Wincroft

Nieoczekiwane znalezisko

Adlerowie zaprowadzili nas do zagajnika świecących niebieską poświatą drzew, nazwanych przez nich "cieniodrzewami". Były wystarczająco grube, żeby opłacało się je ściąć. Drewno okazało się niezwykle wytrzymałe jak na swoją wagę (chociaż do ścięcia drzew potrzebowaliśmy mocniejszych siekier).\n\nOdkrycie cieniodrzew zdecydowanie poprawiło morale. Zastanawiałem się, czy powinienem zbesztać Adlerów za oddalenie się od wozów, choć wielokrotnie ich przed tym przestrzegano.\n\nRozpoczęliśmy wycinkę, natomiast pozostali zajęli się wyciąganiem wozu. Los chyba nam sprzyjał. Gdybyśmy zebrali odpowiednio dużo drzewa, moglibyśmy zdobyć prawdziwą fortunę!\n\nEalderman Wincroft

Żniwa

Niestety uśmiech losu, jakim było odkrycie cieniodrzew, to już przeszłość. W trakcie poszukiwań kolejnych drzew bardzo szybko okazało się, że sąsiadują one z wielkimi kamiennymi ruinami. Tymi samymi, w których na straży stoją żywe zwłoki z niebieskim ogniem płonącym w piersiach. Na szczęście dostrzegliśmy ruiny z bezpiecznej odległości, dlatego szybko i po cichu wróciliśmy do obozu. Drewno było już załadowane, więc wkrótce wyruszyliśmy w dalszą drogę.\n\nRzuciłem okiem na mapy regionu. Jeżeli pomiędzy ruinami i drzewami był jakiś związek, to prawdopodobnie w pobliżu innych pradawnych budowli można znaleźć więcej cieniodrzew. Nie chcę nadużywać naszego szczęścia i ich szukać, ale może ta wiedza przydałaby się kupcom.\n\nNa razie dalej szukamy ziemi, na której moglibyśmy się osiedlić, jedziemy drogą na wschód. Jeżeli będzie trzeba, dotrzemy na drugi kraniec Wyrwy, ale nie zamierzam osiedlać się w pobliżu ruin i posterunków.\n\nEalderman Wincroft

Ostrzeżenie

W końcu nasza podróż przez Wyrwę przyniosła owoce! Znaleźliśmy żyzny i bogaty skrawek ziemi, który leży na tyle daleko, że po tych wszystkich biadoleniach, nieustannym hałasie ścinanych drzew i walenia młotów o metal w osadach na południu człowiek może tu wreszcie usłyszeć własne myśli. W pobliżu znajduje się wodospad. Cóż to jest za widok!\n\nKupcy z posterunków ostrzegali nas przed niebezpieczeństwami Wyrwy, ale teraz już wiem, że chcieli tylko trzymać nas z dala od tej nieskalanej ziemi. Tutaj pozostawimy swój ślad, założymy osadę i zbudujemy domy. W pobliżu zauważyliśmy jedynie ślady niedźwiedzi. Co prawda jest ich sporo, ale od czasu naszego przybycia nie pojawiło się jeszcze żadne zwierzę.\n\nZadaję więc sobie pytanie: Czemu taki kawałek ziemi pozostaje tak długo dziewiczy?\n\nZapewne czekał właśnie na nas i jesteśmy wdzięczni naturze za ten dar. Rozładujemy wozy i zrobimy z drewna dobry użytek!\n\nEalderman Wincroft

Rozładować wozy

Piękno tego miejsca jest zdumiewające. Wszystko, co posadzimy w ziemi, rośnie w niebywałym tempie, dlatego nasze ogrody są tak bujne. Azoth to prawdziwe błogosławieństwo dla tego miejsca, szczególnie dla roślinności.\n\nJest tak gęsta, że mężczyźni muszą na zmianę przycinać ją wokół domów i ogrodzeń, ale każdego dnia odrasta jeszcze bujniejsza niż wcześniej. Chociaż Adlerowie często narzekają na swoje obowiązki, wspomnieli o czymś, czego wcześniej nie zauważyłem. Otóż wydaje się, że roślinność rośnie najgęściej przy domach zbudowanych z drewna cieniodrzewa, które przywieźliśmy ze sobą z zachodu. Czyżby faktycznie istniał pomiędzy nimi związek?\n\nEalderman Wincroft

Raj odnaleziony

Ci plotkarze i wałkonie Adlerowie to nie lada mąciwody. Próbowałem położyć kres ich próżniactwu, każąc im przycinać odrastającą roślinność. Jednak stwierdzili, że teraz nie musimy obawiać się niedźwiedzi z lasu ani ryglować drzwi w nocy, bo przecież nękające nas trawy i pnącza stanowią skuteczną ochronę.\n\nSkoro nie umieją powstrzymać swoich języków, niech lepiej niedźwiedzie rozszarpią ich obu.\n\nEalderman Wincroft

Wałkonie

Wciąż nękają nas kłopoty! I nie chodzi o ziemię czy budynki, ale o zwierzęta, które od czasu naszego przybycia bardzo się rozzuchwaliły. Choć w drodze tutaj widzieliśmy ślady niedźwiedzi i wilków, to żadnych nie napotkaliśmy. Ale odkąd tu mieszkamy, na skraju osady pojawia się coraz więcej niedźwiedzi.\n\nZamykamy wrota i trzymamy jedzenie poza ich zasięgiem, ale z każdym dniem liczba zwierząt rośnie. Wysłałem Adlerów (są najszybsi z nas, bo straciliśmy konie), żeby pobiegli do najbliższego posterunku i przynieśli więcej prochu, a może nawet najęli kilku myśliwych. Zamierzamy szybko pozbyć się tych zwierząt. To jest nasz dom, a nie ich. A jeżeli będą nadal nam doskwierać, przekonają się, że i my mamy pazury.\n\nEalderman Wincroft

Przeklęte niedźwiedzie

Bez pomocy Adlerów, chociaż narzekali i byli powolni, roślinność jest dla nas nie lada wyzwaniem. Pnącza rosną gęsto i każdego ranka jest ich tyle, że nie dajemy rady z wycinką, a do popołudnia znów otaczają nasze domy. Można odnieść wrażenie, że sama natura chce nas stąd przepędzić.\n\nJeżeli sprawy w wiosce zajdą za daleko, może poszukam schronienia w chacie nad rzeką. Ale gdyby niedźwiedzie zapuściły się aż tak daleko, nie chciałbym znaleźć się w potrzasku. Nie ma zbyt wielu miejsc, gdzie można by uciec.\n\nEalderman Wincroft

Uwięzieni

Gdy obudziłem się dzisiejszego ranka, okazało się, że wydarzyło się coś okropnego. Nasze domy pochłonęły pnącza, a w wiosce rozlegały się porykiwania niedźwiedzi. Zdałem sobie sprawę, że przyroda działa z rozmysłem i nie spodobało jej się, że weszliśmy na jej teren. Przyznaję się do tchórzostwa. Uciekłem. Uciekłem tutaj, ale nawet wodospad nie był w stanie zagłuszyć krzyków pozostałych mieszkańców wioski, gdy dopadły ich bestie.\n\nObawiam się, że pomoc nie nadejdzie. Nie liczę już na powrót Adlerów. Modlę się, aby uciekali stąd i nie sprowadzili nikogo innego do tego fałszywego raju. Otacza nas zielona śmierć. Jeżeli nie zachowamy zimnej krwi, to ona pochłonie nas, a nie my ją.\n\nŚwiatło przygasa. Widzę olbrzymie sylwetki krążące wokół cienkich ścian chaty. Będę siedzieć cicho i modlić się, żeby nic tu nie przyszło, ale wiem, że to złudna nadzieja.\n\nEalderman Wincroft

To nie jest raj

Unload the Wagons #4

A Paradise Found #5

Layabouts #6

Damnable Bears #7

Trapped #8

Not a Paradise #9

An Unexpected Find #1

Harvesting #2

Be Warned #3

Pradawny krater porośnięty gęstym lasem, skrywający ruiny, w których czają się legendarne spriggany

Dziennik Wincrofta Rozdział - lore baza NWGuide

Mapa

Zdjęcia

Komentarze