Walczy z nami nawet śnieg. Spowalnia marsz i wbija w nas swoje kły, jakby chciał wyssać z nas całe ciepło. Dla skażonych jest przyjacielem i sprzymierzeńcem, daje im osłonę, kryjówkę i możliwość ataku bez ostrzeżenia. Ale my jesteśmy istotami cielesnymi. O ile wyspa może odrodzić (albo przekląć) wielu z nas, nie robi nic, aby odpędzić od nas chłód. \n\nWielu zmarło od odmrożeń, a niektórzy nie są w stanie utrzymać broni w rękach i nie mają sił maszerować, bo mróz wgryza się im w stopy i palce u stóp. Część z nas nie wierzy, że Wyrwa jest warta tego, by utrzymać ją za wszelką cenę, a wielu innych uważa, że przegraliśmy już bitwę ze skażonymi i pogodą.\n\nAle nadal maszerujemy. Nadal walczymy. Boję się, że jeżeli nie utrzymamy Wyrwy i wycofamy się na cieplejsze ziemie, serce wyspy trafi w ręce skażonych.\n\nDlatego nadal będziemy walczyć, wszyscy razem.

Strudzeni

Na Moście jesteśmy wystawieni na najsilniejszy wiatr, a wielu szuka schronienia za kamiennymi blokami. Wartownicy na Moście nie mają tyle szczęścia. Smagani wichrem, muszą wypatrywać zagrożenia, gdyż atak może nadejść albo ze strony coraz liczniejszych lodowych wilków ze wschodu, albo skażonych z północy. Muszą cały czas mieć oczy szeroko otwarte, nawet kiedy grozi im zamarznięcie powiek.\n\nDwaj strażnicy zawsze ciągną losy, który z nich będzie pilnował wschodniego krańca Mostu. Atak skażonych mógłby być straszliwy w skutkach, ale równie niepokojący dla strażników jest cień, jaki rzuca pradawna świątynia, oraz jej wyraźne oddziaływanie na wilki. To kolejne zmartwienia dla strażników.

Zmiana warty

Strażnik na zachodnim krańcu Mostu coś dostrzegł. Twierdzi, że były to sylwetki poruszające się w śniegu poza zasięgiem broni palnej i łuków. Było ich jednak tak niewiele, że nie warto nawet przygotowywać machin oblężniczych. A jednak każdego dnia widuje kilka takich postaci. Nie wiadomo, dokąd się kierują.\n\n"Boję się, że mogą chować się na widoku, wykopując jamy w śniegu" – mruknął przy ognisku jeden ze strażników. "Gdyby tam byli, dowiedzielibyśmy się o tym dopiero w chwili, gdy podrzynaliby nam gardła".\n\nDrugi strażnik zaśmiał się ponuro. "To byłoby miłosierdzie. W końcu uwolnilibyśmy się z tego piekła".\n\nPomyślałem, że piekło ma różne oblicza. Widziałem wcześniej, co stało się z jednym z naszych oddziałów zwiadowczych. Szli razem ze skażonymi, w jednym tempie – nie jako niewolnicy. Oni też byli skażeni. Piekło ma różne oblicza, a mróz jest tylko jednym z nich. I na pewno nie najgorszym.

Poruszenie wśród śniegów

Żołnierze dezerterują. Ponury los, jaki spotkał Wickbury, był ciosem dla wszystkich, podobnie jak widok kapłanów idących na czele skażonych. Nie walczyliśmy ze zwykłą armią, ale z prawdziwą krucjatą z północy. Utrata Mostu była tylko kolejnym z nieszczęść, jakie nas spotkały. Wielu z nas nie ma już nadziei. "Nie zatrzymamy nawałnicy, która pochłonęła nasze flanki, a teraz piętrzy się przed nami na Moście. Nie wygramy tu walki, musimy wycofać się do Lśniącej Kniei".\n\nW obozach słychać coraz więcej szeptów. W czasach, kiedy wszyscy mieliśmy wspólny cel, każda taka pogłoska skutkowałaby chłostą. To okrutne, ale chyba konieczne. Ale być może właśnie dlatego sojusz poniósł klęskę. Gdy widziało się tak wiele śmierci, serce twardnieje i człowiek niewiele już czuje. Po tym wszystkim skażeni i żołnierze niewiele się już od siebie różnią.\n\nJeżeli nie będziemy walczyć ze skażonymi, pochłoną nas. A jeżeli będziemy walczyć, stanie się to samo. Tak czy inaczej, to próba hartu ducha, ale jest granica, której nie da się przekroczyć.\n\n\nL.G., p.o. dowódca

Koniec warty

Powrócił zwiadowca od Rutherforda. To jeden z tych, którzy wypili miksturę z Lśniącej Kniei, wzmacniającą siłę ducha i osłabiającą wpływ trujących ziem leżących na północ od Wyrwy. To prawda, że dużo wycierpiał, ale powrócił o zdrowych zmysłach, i ku naszemu zdumieniu, uśmiechnięty.\n\n"Oni nie tylko są tacy jak my kiedyś" – powiedział. "Oni nadal są tacy jak my. Widziałem, co jest za fortyfikacjami. Mają tam farmy i miasta. A na szczycie góry jest nawet budynek przypominający kościół!"\n\nLudzie mamrotali coś, zaskoczeni, ale ja jako pierwszy wyraziłem swój gniew. Ugryzłem się w język, aby pozwolić mu najpierw odpocząć po powrocie, ale jego słowa niezmiernie mnie rozzłościły. Przejdę się i zbiorę myśli. Ten głupi zwiadowca nie rozumie, co naprawdę zobaczył.\n\nJeżeli dotąd nie przegraliśmy jeszcze tej wojny, to widok tego kościoła przypieczętował sprawę. Nieważne, czy żołnierze to pojmują, czy nie.\n\nL.G., p.o. dowódca

Za Wyrwą

Mijała noc, a zwiadowca Rutherforda wciąż mówił, jak gdyby chciał nam wszystkim dać nadzieję. Gadał wciąż o farmach, budynkach niedaleko Strzaskanej Góry i "cywilizacji" na północy. Kiedy znów zaczął rozprawiać o kościele, nie mogłem już tego znieść.\n\n"Widziałeś jakiś kościół" – rzekłem do niego. "A przecież religia skażonych jest nam zupełnie nieznana. Uważasz, że dzięki niej łatwiej będzie z nimi pertraktować? Że łatwiej będzie zawrzeć pokój? Kościół oznacza jedynie, że dzieli nas przepaść szersza niż Wielka Wyrwa – nie w sensie fizycznym, ale duchowym. Wiemy, że nie chcą nas zabić. Podoba ci się taka zmiana?!"\n\nWskazałem na koronę Strzaskanej Góry, wyspę oderwaną od swojej podstawy. "Myślisz, że przynosisz nadzieję na zawarcie pokoju, ale powiadam ci, że właśnie ta budowla oznacza, że pokoju nie będzie, dopóki nie staniemy się tacy jak oni i nie będziemy czcić tego, co oni".\n\nJeżeli skażonych motywuje jakaś wypaczona religia, to nie jesteśmy w stanie im sprostać. Nie miałem już cierpliwości, żeby rozmawiać dłużej z tym człowiekiem. Wypytam go ponownie, gdy już się uspokoję.\n\nL.G., p.o. dowódca

Czerwony kościół

Zawstydzony moimi ostrymi słowami zwiadowca Rutherforda nie przechwalał się już swoimi odkryciami na północy i posmutniał. Nie czułem wyrzutów sumienia, że zamilkł, bo lepiej, żeby wyzbył się nadziei i kierował się prawdą.\n\nBardzo skrupulatnie wypytałem go o wszystko. Powiedział, że w istocie w obozach na północy widział niedobitki utraconych żołnierzy. Widział wiele rzeczy… nie tylko wypełniony czerwonym światłem, plugawy kościół, ale także owoce pracy skażonych, a co gorsza… ich przywódców. Kapłani, których zauważyliśmy na Moście, nie byli jedyni. Jest ich wielu, a wszyscy służą swojej wynaturzonej religii.\n\nTego, co potrafią, byliśmy już świadkami na Moście, w Wickbury. I mogliby zrobić to ponownie. Aż strach pomyśleć, że jest ich więcej niż tamtych trzech.\n\nL.G., p.o. dowódca

Dalsze nowiny

Bardzo strapiłem się, gdy zwiadowca opowiedział o obeliskach. Nie takich, jakie widywaliśmy na południu, i nie takich, jakie spotyka się w różnych miejscach na wyspie. Te wykopywane przez skażonych były większe. Co gorsza, były tam również inne, wydobyte z ziemi już wcześniej… one z kolei (w tym miejscu zwiadowca przerwał na chwilę, bo najwyraźniej znaczenie tych słów zaczynało wreszcie do niego docierać) wydawały się żywe i unosiły się ponad przypominającymi torbiele zagłębieniami w ziemi. Kamienie wisiały w powietrzu, jak ten na szczycie góry, okiełznany przez skażonych i ich kapłanów.\n\n"Jakby chcieli zaznaczyć, że to ich ziemia" – rzuciłem. Jego oczy rozszerzyły się, a zanim zdążył wyrazić swoją konsternację, wyjaśniłem szybko: "Ale nie są tacy jak my. Nigdy tacy nie będą. Ziemia, którą sobie przywłaszczają, pochłonie całą tę wyspę. A przychodząc tutaj i powiększając ich szeregi, pokazaliśmy im, jak mogą nas zniszczyć".\n\nMusimy wycofać się do Lśniącej Kniei. Pozostali muszą dowiedzieć się o naszym odkryciu.\n\nL.G., p.o. dowódca

Obeliski

Wycofaliśmy się do lasu, aby oszczędzić proch. Powróciliśmy na znajome ścieżki. Atakujemy skażonych, a potem szybko zarządzamy odwrót, zanim na pomoc przyjdą im posiłki. Kiedy jeden z nas upada w walce, inny żołnierz przeszywa go mieczem, aby został szybciej wskrzeszony i ponownie do nas dołączył. Pomiędzy żołnierzami jest coraz więcej niesnasek. Dochodzi do osobliwej rywalizacji, kto najwięcej razy powróci po śmierci. Inni z kolei szybko dobijają rannych, aby ci czuli jak najmniej bólu i przebudzili się wciąż gotowi do walki.\n\nTo prawdziwe pole obłędu. Walczymy ze skażonymi, wśród których są nasi skażeni bracia i siostry, a ci najwyraźniej też odradzają się, by ponownie walczyć. Wyrzynamy ich tak samo jak swoich, a wszystko po to, żeby zyskać kilka piędzi ziemi i na krótko utrzymać skrawek drogi pradawnych; by złożyć hołd tej ziemi i zdobyć azoth za cenę własnej krwi.\n\nKiedy wpatruję się w skażonych, tych, którzy noszą postrzępione ubiory sprzed stu lat albo zardzewiałe maski konkwistadorów, zastanawiam się, czy osadnicy z przeszłości również przeszli przez podobny cykl zdarzeń i czy jedynym ich zwycięstwem nie było skażenie, które rozlewa się niczym krew na śniegu.

Pole obłędu

Natknąłem się na ludzi z południa, którzy wciąż toczą walki o las, krzemień i drewno. Dla nich to ważna sprawa, ale ich poczynania niemal mnie rozeźliły.\n\nCzy oni nie widzą, z kim walczą? Czy nie widzą, że uschnięci, widma i skażeni są tylko zwiastunami czegoś o wiele straszniejszego? \n\nW ich oczach lśni azoth. Przypomina mi to ogień w oczach skażonych, wynaturzone czerwone światło, które zżerało ich i popychało ich do przemocy.\n\nPrzyszło mi do głowy, że być może zarówno skażenie, jak i azoth, pochodzą z tej samej studni, z której czerpiemy wodę.

Losy bitwy Rozdział - lore baza NWGuide

Mapa

Zdjęcia

Komentarze