Otworzyły mi się oczy. Powiada się, że w winie jest prawda. Słodki trunek Dionizosa wyjawił mi wiele tajemnic. Lecz nektar z jego winorośli jeszcze nigdy wcześniej nie ukazał mi takich cudów jak wiosenne kwiaty. \n\nMgła zalegająca na tych ziemiach opadła, a mym oczom ukazały się skąpane w słońcu Pola Elizejskie. Pan i jego sylwan tańczyli pośród rzędów konopi, brykając na swych kopytach i gwiżdżąc na piszczałkach w otoczeniu duszkokwiatów mieniących się niczym krople wina. Na skraju pola wartę trzymał pies Ortos. Jego dwie głowy nieustannie się obracały, jakby zaglądał w przeszłość i nieskończoną przyszłość w poszukiwaniu intruzów. Rude bydło muczało i prychało na pastwisku, wyczekując powrotu swego boskiego pana. \n\nW tym wiecznym miejscu bogowie zesłali na mnie swą łaskę – dane mi było ujrzeć zaświaty, do których być może nigdy nie trafię, pełne cudów, których być może nigdy nie zaznam. Zanoście modły do wszystkich bogów Olimpu za to, że zesłali mi ten dar w przeddzień Wiosennego Kwiatu!

Przebłysk zaświatów

Wizje Elizjum

Pamiętam, gdy po raz pierwszy dane mi było ujrzeć kwitnące kwiaty. Zdarzyło się to tej nocy, w której słońce i księżyc dzielą po równo niezmierzony kosmos, uwięzione w niekończącym się, podniebnym tańcu. Udało mi się zakraść i podejrzeć święte kwiaty rosnące pośród konopi. Mieniły się niczym promienie księżycowego światła muśnięte łuną zachodzącego słońca. Zrywając jeden z kwiatów, wciąż mokry od porannej rosy, udało mi się ujrzeć to, co skrywa się poza granicą zmysłów. \n\nNagle ukazała mi się sieć utkana z nici przeznaczenia – niezliczonych, błyszczących i splecionych ze sobą. Każda z nich reprezentowała całe życie mądrości, doświadczenia, miłości i żalu. Pochłonęło mnie zgłębianie każdej nici z osobna i niekończących się opowieści, jakie w sobie skrywały. Jednak nagle po sieci rozeszła się dziwna fala. Okazało się, że w jej centrum siedzi dziwne stworzenie – czarny jak węgiel pająk o ludzkiej twarzy. \n\nTen pracowity tkacz początkowo nie zwracał na mnie uwagi, lecz nagle mnie dojrzał. "Znajdź mi najciekawsze i najpiękniejsze historie na całym świecie!" – taką prośbę usłyszał ode mnie pająk. Jego uśmiech całkowicie mnie rozbroił. Pająk rzekł, że ludzki umysł nie pojmie niektórych rzeczy. Powiedział, że gdy się obudzę, wszystko, co udało mi się zobaczyć, będzie zdawać mi się snem. Widok przede mną rozmył się. Po chwili okazało się, że znów jestem na polach, a po wszystkich cudach, które dane mi było oglądać pośród sieci tkacza, pozostało jedynie mgliste wspomnienie.

Mój pierwszy raz pośród kwiatów

Wspomnienia wieczności

To był prawdziwy cud. Ciężko oddać na papierze tak dziwną magię. Pamiętam z młodości, jak starsi druidzi szeptali między sobą o tego typu cudach, ale aż do zeszłej nocy nigdy nie przyszłoby mi na myśl, że będzie mi dane zobaczyć je na własne oczy. \n\nNoc była jasna, rozświetlona światłem księżyca. Naszła mnie ochota, by skosztować duszkokwiatu. I wtem… niebo zapłonęło! Gwiazdy spadały obok mnie niczym ogniste rzeki, a jednocześnie wciąż były widoczne na nocnym niebie, rozświetlając je swym blaskiem. Po chwili dotarło do mnie, że jestem w zupełnie innym wymiarze. Wymiarze, w którym cały ciężar świata i żywota spadł z mych barków. Jakaś siła poderwała mnie w powietrze. Ta podniebna podróż przywodziła na myśl kołysanie fal spokojnego morza. Moja jaźń oddzieliła się od mej ziemskiej powłoki. Przepełniało mnie uczucie jedności ze wszechświatem. \n\nLiście drzew zapłonęły niczym świetliki, a grzyby uformowały się w kręgi. Z ich kapeluszy wydobyły się smugi światła przecinające strumieniami blasku nocne powietrze. A ten dźwięk! Szelest liści i cykanie insektów, tak głośne, tak wyraźne… Lecz na pierwszy plan wybijał się chór kobiecych głosów nucący pieśń. \n\nI wtedy mym oczom ukazał się… ON! Czarny wilk, Gwyllgi, wysoki niczym człowiek. Czaił się na skraju zagajnika. Jego płonące czerwienią oczy zwróciły się ku mnie. Od razu do mnie dotarło, że widzi we mnie intruza, który wtargnął na święte ziemie Annwn, a ja muszę natychmiast wrócić przez zasłonę do mego świata.

Świetlista podróż

Gwiazdy płoną

Dziś, podczas spaceru pośród kwiatów polnych, przytrafiło mi się coś doprawdy dziwacznego. \n\nNagle zerwał się silny wicher, a duszkokwiaty zaczęły wirować wokół mnie niczym zabarwione winem płatki śniegu. Po drugiej stronie wiru ukazało mi się coś osobliwego. To były przebłyski z mojej przeszłości, które pojawiły się wszystkie naraz. Moja babcia i ojciec pokazywali mojej matce, jak rozmieszczać sadzonki na polach ryżowych. Członkowie mojej rodziny byli jednocześnie młodzi i starzy. Ich młodzieńcze oblicza promieniowały mądrością nagromadzoną w ciągu wielu dekad. Moja matka była zarówno dzieckiem, jak i matroną, przekazującą wiedzę moim braciom i siostrom. Ja też tam byłem, wiecznie młody w tym nienaturalnym miejscu. Byłem niczym szew, który wypruł się z gobelinu naszego rodu. Mój wzrok powędrował na niebo, poza wirujące płatki, by skąpać się w świetle Chang’e, z nadzieją, że zabierze mnie z tego przeraźliwie samotnego miejsca na ziemie moich przodków. \n\nZamiast tego spoczął na oczach wilka Tiagou. Wilk skoczył w kierunku alabastrowego światła Chang’e z rozwartym pyskiem, wygłodzony i stęskniony. Opadłem na kolana i krzyknąłem ostrzegawczo! \n\nOgarnęła mnie ciemność. Poczułem na twarzy chłodną, wiosenną bryzę. Obudziłem się na polach konopi, pośród pędów i łodyg, zachowując cenne wspomnienie domu i rodziny. Po moim strachu nie było ani śladu.

Powrót do dawno utraconego domu

Podróż na skrzydle wiosennego wiatru

Zeszłej nocy obserwowałem dziwnego kruka, który przysiadł pośród roślin. Pióra miał białe jak śnieg, a czerwone ślepia wlepił we mnie, zupełnie jakbym kogoś mu przypominał. Postąpiłem naprzód w nadziei, że będę mógł się przyjrzeć temu wspaniałemu stworzeniu, ale gdy się zbliżałem, kruk zerwał się do lotu. Nie wiedziałem, czy tylko mi się wydaje, czy kruk faktycznie zostawił po sobie pióro. Pochyliłem się i podniosłem tę rzecz. \n\nNagle znalazłem się gdzie indziej. W uszach aż huczało mi od odgłosów natury. Ptaki, bestie i owady… istna kakofonia. Ale słyszałem też bębny! W miejscu, w którym wcześniej przysiadł biały kruk, stała wybiedzona kobieta. Skórę miała w kolorze kości słoniowej, a jej opadające kaskadami blond loki były tak wyblakłe, że aż białe. Chwyciła mnie za rękę i rzuciła się do biegu. Poprowadziła mnie głębiej w las. Próbowałem dotrzymać jej tempa, wolną ręką osłaniając się przed gałązkami, które smagały mnie po twarzy. \n\nZiemia zaczęła się trząść. Zrozumiałem, że to nie bębny słyszałem, tylko kawalkadę końskich kopyt! Wtem rozbrzmiał róg myśliwego. Kare wierzchowce wypadły zza drzew. Każdego z nich dosiadał jeździec, równie bladolicy, co moja nietypowa towarzyszka. Jeźdźcy osaczyli nas z każdej strony, ale moja towarzyszka pobiegła dalej bez cienia strachu, prowadząc mnie za sobą. Gorący oddech koni utknął mi w gardle niczym pył, a potem wszystko spowiła ciemność. Słyszałem tylko tętent koni, bicie mojego serca i jej dźwięczny śmiech. \n\nW następnej chwili znów byłem sam i biegłem niczym szaleniec przez pola konopi. Każdy łyk chłodnego nocnego powietrza studził ekstazę, którą czułem w mym sercu.

Zew białego kruka

Na bladych skrzydłach

Do wszystkich, którzy poszukują prawdy i do wszystkich, którzy słyszą zew tego, co skrywa się poza granicą zmysłów! \n\nDuszkokwiaty, których poszukujecie, rosną na polach i łąkach. To właśnie tam, pod tęczowymi chmurami, kryją się te tajemne kwiaty, czekając na tych, którzy mają odwagę marzyć. Bądźcie odważni! Kierujcie się intuicją! \n\nPozwólcie, by wiosenne kwiaty zabrały was w podróż, która poszerzy wasze horyzonty!

Pozwól, by poprowadził cię wiosenny duch

Duszkokwiaty skrywają się w wysokiej trawie

Olcha zostawił dla mnie prezent. Znajdował się w jednej z pryzmatek rosnących na wzgórzu, które wychodzi na pola konopi. To talizman, który ma mi przynieść szczęście, gdy pogrążę się w zadumie. \n\nTe upominki są miłą tradycją. Gdy Olcha do nas dołączył, przyszło mi do głowy, by zostawić dla niego prezent pośród kwiatów rosnących nad rzeką. Często tam chodził, by pobyć sam na sam ze swoimi myślami po co bardziej ekstatycznych objawieniach. Gdy wrócił stamtąd z prezentem, aż promieniał szczęściem, więc inni szybko dołączyli do tej tradycji. W krótkim czasie poukrywaliśmy w różnych miejscach tak wiele talizmanów, że chyba nigdy nie zdołamy znaleźć wszystkich. Być może niedługo odwiedzi nas jakiś nieznajomy, który natrafi na jeden z nich. Mam tylko nadzieję, że będzie dla niego takim samym źródłem kismet – poczucia celu – jak dla nas.

Wiosenna wioska Rozdział - lore baza NWGuide

Zdjęcia

Komentarze