Po wielu przejściach Elizabeth i ja pokonaliśmy sztorm. Ta straszliwa burza zabrała resztę naszej trupy… Nie ma już z nami Alcotta, Bancrofta i Blythe. Ale przedstawienie trwa dalej! Elizabeth i ja musimy po prostu znaleźć nowych ludzi. Czeka na nas nowa publiczność. Dzięki potędze teatru uszlachetnimy ich serca i dusze!\n\nWilliam Eastburn

Burza

Dzisiaj zdarzył się prawdziwy cud! Alcott, Bancroft i Blythe, którzy niecały tydzień temu roztrzaskali się o skały, powrócili w doskonałym zdrowiu! Na własne oczy widziałem ich śmierć, ale oto stoją przede mną. Powrócili zza grobu i mogą się do nas przyłączyć. Wyglądają zaiste na wstrząśniętych, ale cieszą się, że znów żyją.\n\nCzy na tej wyspie nikt nie umiera? Jakie to cudowne! Jakie szalone! Aż trudno sobie wyobrazić, jak bardzo mogłoby to podnieść realizm naszych przedstawień… Zobaczyć Julię przebijającą się sztyletem albo Hamleta trafionego ciosem miecza! Muszę natychmiast opowiedzieć o tym trupie. Zostanę największym artystą teatralnym, jakiego widziała historia!\n\nWilliam Eastburn

Hamlet

Rozpoczęliśmy próby do przedstawienia, ale wyraźnie widać, że aktorzy są mniej zaangażowani ode mnie. Ćwiczyliśmy te sceny dziesiątki razy, ale w rozmowach przewija się głównie kwestia bólu. Nawet Elizabeth, moja droga, słodka muza, każe mi zrezygnować ze sceny ścięcia głowy Blythe, a to przecież PUNKT KULMINACYJNY w całej sztuce! Więcej narzekań już nie zniosę!\n\nZnaleźliśmy schronienie w gospodzie w Rozszczepionym Punkcie. Pełno tu łajdaków i złodziei, ale gdy usłyszeli o naszej sztuce, zareagowali bardzo entuzjastycznie! Gdyby tylko Alcott i Bancroft rozumieli moje dzieło…\n\nSkończeni durnie! Czy nie szanują mnie na tyle, aby dać z siebie wszystko? Aby być prawdziwym artystą, trzeba umieć cierpieć za sztukę! Bóg jeden wie, ile kosztują mnie te ich narzekania. Jeżeli bóg pragnie mojej zguby, niech tak będzie. Próby będą toczyć się zgodnie z planem.\n\nWilliam Eastburn

Próby

Odbyliśmy już próbę kostiumową, a te rozkapryszone gnidy nie są w stanie włożyć w to ani krzty serca! Alcott i Bancroft grają dobrze, ale w nocy muszę wiązać ich łańcuchem, żeby mi nie uciekli. Co gorsza, mowa Blythe stała się bełkotliwa, a zeszłej nocy ta dziewczyna próbowała nawet skrócić mnie o głowę!\n\nZamknąłem ją pod kluczem, bo widać, że nie jest w stanie występować. Aby jej dzika natura nie wpływała na innych, trzymam ją z dala od wszystkich. Ku mojemu przerażeniu, gdy powiedziałem Elizabeth, że będzie musiała zagrać rolę Blythe, wpadła w rozpacz. Ale przecież przedstawienie musi się odbyć! Dotychczas jeszcze nie umierała, więc odcięcie głowy będzie jeszcze słodsze… O rany! Cóż to będzie za przedstawienie! Moja błyskotliwość zadziwi Rozszczepiony Punkt!\n\nWilliam Eastburn

Przedstawienie trwa dalej

A już myślałem, że rozumiem naturę tej wyspy. Ale niczym Ikar dotarłem zbyt blisko słońca.\n\nElizabeth doskonale odegrała swoją rolę. Każda wypowiadana kwestia była pełna emocji… Ale kiedy nadszedł czas ucięcia głowy, nie wytrzymała. Zaczęła mnie błagać, ale w swojej aroganckiej bezmyślności kazałem Bancroftowi zadać cios toporem. Rozsypała się w proch i już nie powróciła… Zamiast tego rozbłysła płomieniem, jakiego nigdy jeszcze nie widziałem. Wrzeszczała z niebios, jaki to ze mnie potwór, przysięgając, że będzie straszyć mnie po wsze czasy. A potem moja ukochana muza zniknęła.\n\nKorzystając z okazji, Alcott i Bancroft czmychnęli i opuścili mnie, gdy opłakiwałem Elizabeth na scenie. Blythe zaczęła gnić i obawiam się, że w każdej chwili może zerwać się z łańcucha.\n\nKażdej nocy dręczy mnie widmo wiszącej nad moim łóżkiem Elizabeth, która w ten sposób karze mnie za moje grzechy. Gdy zachodzi słońce, słyszę jej zawodzący głos dochodzący zza ścian. Teraz chcę już tylko umrzeć, ale śmierć nie nadchodzi. Zawsze gdy próbuję, wzbiera we mnie coś okropnego…\n\nOch, jakimże byłem głupcem! Bezczelnym, próżnym, nieznośnym, skończonym durniem. Wiedziałem, że cierpią, ale nie wzruszało mnie to. Jakim przekleństwem jest ta wyspa! Przeklęty niech będzie los, który mnie tu przywiódł!\n\nGdybym tylko rozumiał był ich cierpienie. Gdyby tylko mnie to obchodziło.\n\nWilliam Eastburn

Teatr Rozdział - lore baza NWGuide

Mapa

Zdjęcia

Komentarze