Prawda utonęła i leży na dnie. Pod wodą kryją się pradawne grzechy i pradawne klątwy. Widzę je. Istoty o czterech rękach. Czuję, jak tonę. Słyszę tylko bulgot i chlupot. Gdy wstrzymuję oddech, czuję ucisk w piersi. Opuszczają mnie siły. Nie wiem co, ale coś wciąga mnie pod powierzchnię. Wkrótce skończy mi się tlen.\nGdy opuszczają mnie zmysły, a ciało nieruchomieje, czuję, jak wzbiera we mnie woda. Płuca zaczynają się napełniać, ale ku mojemu zdziwieniu nie jest to chłodna fala. Czuję, jak woda przenika mnie całą. Czuję, jak przenika moje kości. Mam wrażenie, że to, co kryło się w mym wnętrzu, zostało wymyte i zastąpione wodą. Gdy się wyrywam i wynurzam na powierzchnię, wracam do rzeczywistości.

Wręczone przez Gildon z Żałobnicy

Powódź

Grzechoczące kości, ciągła czujność, brak człowieczeństwa, śmierć, której im odmówiono… Widzę to. Widzę wielki, kamienny posąg, który jest transportowany. Sunie wolno, acz pewnie. Istoty o czterech rękach prowadzą nas długą, mistyczną drogą. Posąg został stworzony na ich podobieństwo.\nCi, którzy transportują posąg, zostali zniewoleni. Nie mogą zignorować rozkazów. Tego, co nam odebrano, nie da się przywrócić, a tego, co nam ofiarowano, nie da się zwrócić. Słyszę ich pieśni. Melodia dźwięczy w mych uszach niczym słodko-gorzkie wspomnienie, którego nigdy nie miałam.

Droga

Pociemniałe niebiosa, gwiazdy nad głową, oślepiające światło… Widzę to. Widzę wielki obelisk w oddali. Nocne niebo jest upstrzone gwiazdami. Zastanawiam się, co się za nimi skrywa. Jestem na szczycie Żagla. Widzę całe Aeternum. Strażnice wyrastają z ziemi niczym strzeliste pędy.\nJednak coś tu jest nie tak. Energia gromadzi się w wielkiej kuli i przyzywa potęgę, jakiej nigdy nie widziałam. Gdy osiąga szczyt, wybucha.\nObelisk zostaje roztrzaskany i wyzwala falę uderzeniową, sunącą przez całą wyspę. Fala wstrząsa mną dogłębnie. Przewracam się. Staram się skupić wzrok na rozbłysku światła i pozostałej energii. Widok, który ukazuje się mym oczom, wstrząsa mną jeszcze bardziej.\nObelisk, zatrzymany w czasie i przestrzeni, jest roztrzaskany, ale wciąż stoi. Został zniszczony. I nie został zniszczony. Został uwięziony w chwili. Wybuch, ten trzask, pobrzmiewa w mym umyśle.

Wieża

Światło, które prowadzi, skały na brzegu i nagłe lądowanie. Strzelista wieża, deszcz ognia i syreni śpiew. Niczym za sprawą magii lub złego uroku, niebieskie płomienie zatoki zmieniły kolor na czerwony. To oni. Wszystko, czego dotkną, ulega skażeniu, wypaczając esencję istot zamieszkujących wyspę. Zatoka stopniowo zostaje zajęta. Nawet czteroręcy padają pod naporem wroga. Kilku ostatnich strażników zostało zapędzonych w kąt zatoki. Czerwonookie monstra zabierają się za latarnię.\nCi, których zwabił syreni śpiew Aeternum, wpływają w sztorm. Macki plugawego skażenia posyłają ich statki na skały. Przybyli tu w poszukiwaniu raju, lecz odnaleźli tylko ciemność. Czteroręcy zostawili nas na pastwę śmierci. Lecz my nie możemy umrzeć. Odmówili nam nawet i tego.

Szalone wizje Rozdział - lore baza NWGuide

Zdjęcia

Komentarze